Η βροχή είχε αφήσει τα σημάδια της στο Νίρμπουργκρινγκ.
Ομίχλη, μουντός ουρανός και μυρωδιά από βρεγμένη άσφαλτο.
Ήταν 1η Αυγούστου 1976.
Ο Νίκι Λάουντα, με το παγωμένο βλέμμα του ανθρώπου που δεν φοβάται τίποτα, γνώριζε πως η πίστα ήταν παγίδα.
Είχε προσπαθήσει να πείσει τους άλλους οδηγούς να ακυρώσουν τον αγώνα.
Λίγοι συμφώνησαν.
Οι περισσότεροι όχι.
Ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα.
Η εκκίνηση δόθηκε.
Γύρος δεύτερος.
Η Ferrari του, κόκκινη και ταχύτατη, αγκάλιαζε τις στροφές με ακρίβεια χειρουργική.
Ώσπου… μια ανεπαίσθητη απώλεια πρόσφυσης.
Μια αστραπιαία ταλάντωση. Το μονοθέσιο ξεφεύγει.
Συντριβή στις μπαριέρες.
Εκρήξεις.
Φλόγες.
Και ξαφνικά, σιωπή.
Ο Νίκι παγιδευμένος, ανάμεσα στο τιμόνι και στις φλόγες.
Το κράνος του λιώνει, το δέρμα του καίγεται, οι πνεύμονες του γεμίζουν δηλητήριο.
Δεν ουρλιάζει.
Δεν κλαίει.
Μονάχα παλεύει.
Με κάθε κύτταρο.
Οι οδηγοί που σταμάτησαν για να τον βγάλουν δεν ξέχασαν ποτέ εκείνο το βλέμμα,ένα βλέμμα που έλεγε «δεν τελείωσα ακόμα».
Στο νοσοκομείο, οι γιατροί του δίνουν μερικές ώρες ζωής.
Ένας ιερές του διαβάζει τα τελευταία.
Μα ο Λάουντα δεν ήταν φτιαγμένος για να σβήσει έτσι.
Στο μυαλό του, μόνο μια σκέψη, να ξαναμπεί στο μονοθέσιο.
Σαράντα δύο μέρες μετά, η Μόντσα τον περιμένει.
Με κεφάλι τυλιγμένο σε επιδέσμους και μάτια σκιερά από τον πόνο, στέκεται μπροστά στην Ferrari του.
Η στολή του τρίβεται πάνω στις πληγές.
Το κράνος πιέζει τις ραφές του προσώπου του. Κι όμως, εκείνος σφίγγει τα δόντια και μπαίνει μέσα.
Ο κόσμος σαστίζει.
Οι αντίπαλοι σωπαίνουν.
Ο Λάουντα δεν ζητά έλεος.
Ούτε λύπηση.
Μόνο να τρέξει.
Τερματίζει τέταρτος.
Δεν νικάει στο Grand prix.
Μα νικάει σε κάτι βαθύτερο, στο μεγαλείο της ανθρώπινης θέλησης.
Το 1976 μπορεί να μην του χάρισε το πρωτάθλημα, αλλά του χάρισε κάτι ανώτερο.
Nα γίνει θρύλος.
Comments