Jules Bianchi: Το Φως που δεν Έσβησε Ποτέ

Σε έναν κόσμο όπου η ταχύτητα είναι ταυτόχρονα ευλογία και κατάρα, όπου κάθε στροφή μπορεί να είναι η τελευταία, υπάρχουν κάποιοι οδηγοί που δεν μένουν στην ιστορία μόνο για τις νίκες ή τις επιδόσεις τους. Ο Jules Bianchi ήταν ένας από αυτούς. Ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένας πολλά υποσχόμενος οδηγός της Formula 1. Ήταν μια ψυχή γεμάτη όνειρα, μια παρουσία που ενέπνεε, ένα παιδί του αθλήματος που έφυγε πολύ νωρίς.

Μια Πορεία Γραμμένη με Πάθος

Ο Jules γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου 1989 στη Νίκαια της Γαλλίας και από πολύ μικρός ήταν φανερό πως δεν ήταν απλώς άλλος ένας νεαρός με αγάπη για την ταχύτητα. Ήταν το πεπρωμένο του. Με μηχανοκίνητο αίμα στις φλέβες, ήταν ανιψιός του πρώην οδηγού της F1, Lucien Bianchi, η πορεία του προς τις πίστες φαινόταν σχεδόν αυτονόητη.

Το ταλέντο του ξεχώρισε αμέσως. Το 2009 κατέκτησε το πρωτάθλημα της Formula 3 Euro Series, και λίγο αργότερα μπήκε στο radar της Ferrari, που τον ενέταξε στην ακαδημία οδηγών της Scuderia. Το μέλλον διαγραφόταν λαμπρό.

Ο Ήρωας της Marussia

Το ντεμπούτο του στη Formula 1 ήρθε το 2013 με τη Marussia, μια μικρή και αδύναμη ομάδα που πάλευε στην ουρά της κατάταξης. Εκεί, όμως, φάνηκε πόσο ξεχωριστός ήταν. Με περιορισμένα μέσα, κατάφερε να κάνει τη διαφορά. Η μεγαλη στιγμή ήρθε στο Γκραν Πρι του Μονακό το 2014, όταν ο Bianchi τερμάτισε στην 9η θέση και χάρισε τους πρώτους, και μοναδικούς, βαθμούς στην ιστορία της Marussia.

Ήταν ένα κατόρθωμα που φαινόταν σχεδόν αδύνατο. Όμως ο Jules το πέτυχε με καθαρή οδήγηση, πείσμα και καρδιά. Ήταν η στιγμή που όλοι κατάλαβαν πως δεν επρόκειτο για έναν ακόμη οδηγό. Ήταν το μέλλον της F1. Ήταν, όπως έλεγαν πολλοί, το παιδί που κάποτε θα οδηγούσε για τη Ferrari, και ίσως έφερνε επιτέλους ξανά το Άγιο δισκοπότηρο του πρωταθλητή στην Ιταλία.

Η Μαύρη Μέρα της Ιαπωνίας

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι όλα θα άλλαζαν τόσο τραγικά, τόσο ξαφνικά. Στις 5 Οκτωβρίου 2014, στο Γκραν Πρι της Ιαπωνίας στη Σουζούκα, ο καιρός ήταν εχθρικός. Κάτω από καταρρακτώδη βροχή, ο Jules έχασε τον έλεγχο της Marussia του και συγκρούστηκε με γερανό ασφαλείας που είχε εισέλθει στην πίστα για να απομακρύνει άλλο μονοθέσιο.

Το σοκ ήταν ανείπωτο. Ο Jules υπέστη σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και βυθίστηκε σε κώμα. Πάλεψε γενναία για εννέα μήνες. Αλλά η μάχη αποδείχθηκε άνιση.

Στις 17 Ιουλίου 2015, σε ηλικία μόλις 25 ετών, ο Jules έφυγε από τη ζωή. Έγινε ο πρώτος οδηγός της Formula 1 που πέθαινε από αγωνιστικό ατύχημα μετά τον Ayrton Senna, το 1994.

Μια Παρουσία που Παραμένει

Ο θάνατός του προκάλεσε τεράστιο κύμα συγκίνησης στον παγκόσμιο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Ολόκληρο το grid υποκλίθηκε στη μνήμη του. Η FIA πήρε μέτρα για τη βελτίωση της ασφάλειας. Η εισαγωγή του Halo στα μονοθέσια λίγα χρόνια αργότερα ήταν έμμεσα αποτέλεσμα του ατυχήματος του Jules, και όσο και να το λένε άσχημο μερικοί, προτιμώ τους οδηγούς σε πιο άσχημα μονοθέσια, παρά σε ξύλινα κουτιά.

Αλλά πέρα από τους κανονισμούς, ο Bianchi άφησε μια άλλη κληρονομιά, την ανθρώπινη. Οι άλλοι οδηγοί  τον θυμούνται ως έναν ταπεινό, γλυκό και εργατικό άνθρωπο. Οι φίλαθλοι τον θυμούνται ως εκείνον που χαμογελούσε ακόμα και όταν αγωνιζόταν με το αργό μονοθέσιο της Marussia. Και οι παλιοί της Ferrari τον θυμούνται ως το παιδί που δεν πρόλαβε να φορέσει το κόκκινο κράνος στη Scuderia, αν και όλοι ήξεραν ότι κάποια μέρα θα το έκανε.

Δεν Ξεχνιέται

Η ιστορία του Jules είναι μια τραγική υπενθύμιση του πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι ο κόσμος της Formula 1, αλλά και πόσο σημαντικοί είναι εκείνοι που, ακόμα και για λίγο, αφήνουν ανεξίτηλο αποτύπωμα.

Ο Jules Bianchi ήταν κάτι περισσότερο από ένας ταλαντούχος οδηγός. Ήταν ένα φως που έλαμψε έντονα, έστω και για λίγο. Και το φως αυτό δεν έσβησε ποτέ πραγματικά.

Αναπαύσου εν ειρήνη, Jules.

Θα σε θυμόμαστε.  Πάντα.