Φέτελ και Αλόνσο: Δύο Μοίρες στην Ίδια Πίστα

Στην καρδιά της Formula 1, εκεί όπου η ταχύτητα συνυπάρχει με τη στρατηγική και το θάρρος με την πειθαρχία, υπάρχουν δύο ονόματα που χαράχτηκαν βαθιά στην άσφαλτο και στη μνήμη των κόσμου, ο Σεμπάστιαν Φέτελ και ο Φερνάντο Αλόνσο. Σαν δυο άστρα που κινήθηκαν σε διαφορετικές τροχιές, αλλά έλαμψαν ταυτόχρονα στον ίδιο ουρανό, οι πορείες τους δεν ήταν ποτέ παράλληλες , ήταν ανταγωνιστικές και  συγκρουσιακές.

Ας τους δούμε, όχι ως αριθμούς και τίτλους, αλλά ως ήρωες μιας αληθινής αγωνιστικής επικής.

Ο πρώτος, Αλόνσο, βγήκε από τις σκονισμένες στροφές της  πόλης του Οβιέδο στην Ισπανια. Ένα παιδί με βλέμμα σκληρότερο από την ηλικία του, που κέρδισε τα καρτ με τα χαρακτηριστική ταχύτητα. Ανέβηκε από τη Minardi, σαν νεαρός που μπήκε στο κάστρο της F1 με τα πόδια, όχι πάνω σε αρμα. Κι όμως, μέσα σε λίγα χρόνια, γκρέμισε τον βασιλιά, τον Μίκαελ Σουμάχερ. Με τη Renault, δύο διαδοχικά πρωταθλήματα. Η Ισπανία είχε τον ήρωα της

Ο  Φέτελ, δεν ήταν πολεμιστής , ήταν τεχνίτης. Ένα παιδί από τη Γερμανία που λάτρευε τον Σουμάχερ και έμοιαζε να τον μιμείται σχεδόν υπερφυσικά. Με ένα πλατύ χαμόγελο και παιδικό ενθουσιασμό, μπήκε στη F1 σαν φαινόμενο. Κι όταν ήρθε η ώρα, κυριάρχησε. Όχι μία, αλλά τέσσερις φορές συνεχόμενα, με μια Red Bull που έμοιαζε ασταμάτητη, ειδικά στα χέρια του.

Ήταν ο βασιλιάς της εποχής της απόλυτης συμμετρίας, της τέλειας αεροδυναμικής. Όπου ο Αλόνσο κέρδιζε με το πεισμα, ο Φέτελ κέρδιζε με χειρουργική ακρίβεια.

Ο Αλόνσο είναι σαν ένας παίχτης σκάκι. Κινείται με ευφυΐα, προβλέπει κινήσεις, και κάθε αγώνας του είναι σαν πόλεμος  στα χαρακωμάτα. Ήξερε πώς να οδηγεί γρήγορα, αλλά κυρίως ήξερε πώς να επιβιώνει, πώς να εκφοβίζει, πώς να εξοντώνει με στρατηγική. Κάθε κίνηση του ήταν μελετημένη αν και όχι πάντα ηθική. Ο κόσμος γύρω του έμοιαζε πάντα να βράζει, από τη McLaren του 2007 μέχρι την Alpine του 2022. Ήταν πάντα ο παίκτης που ήθελες με το μέρος σου,  αλλά ποτέ απέναντί σου.

Ο Φέτελ, στην αρχή, έμοιαζε πιο αθώος. Αλλά μην ξεγελιέσαι. Στη Red Bull, δεν δίστασε να παρακούσει εντολές, να παλέψει τον Γουέμπερ με ωμή αποφασιστικότητα. Ήξερε τι ήθελε, και όταν το είχε,  το μονοθέσιο που του ταίριαζε,  δεν υπήρχε όμοιός του. Όμως είχε και μια πλευρά πιο ανθρώπινη, πιο ιδεαλιστική. Μεγαλώνοντας, έγινε ο στοχαστής του paddock. Ο μόνος που μιλούσε για το περιβάλλον, για τα δικαιώματα, για τις σκιές της δόξας.

Ο ένας κυνήγησε πάντα το τέλειο μονοθέσιο, και το βρήκε. Ο άλλος ποτέ δεν είχε το καλύτερο, αλλά έδινε κάθε φορά το καλύτερό του. Ο Αλόνσο στην Ferrari δεν κέρδισε πρωτάθλημα, αλλά πλησίασε όσο κανείς. Ο Φέτελ στην ίδια ομάδα ήταν πολυ  γρήγορος, αλλά υπέκυψε σε λάθη. Σαν να ήταν καταραμένη εκείνη η στολή.

Η επιστροφή του Αλόνσο το 2021 φάνηκε στην αρχή ρομαντική. Κανείς δεν περίμενε έναν σαραντάρη να απειλεί ξανά τους κορυφαίους. Αλλά εκείνος το έκανε. Με την Aston Martin το 2023, ανέβηκε σε πολλά βάθρα, σχεδόν σαν να κοροϊδεύει τον χρόνο.

Ο Φέτελ, αντίθετα, επέλεξε την έξοδο με αξιοπρέπεια. Όχι επειδή δεν μπορούσε, αλλά επειδή είχε αρχίσει να βλέπει πέρα από τις πίστες.

Ο Σεμπάστιαν Φέτελ θα μείνει στην ιστορία ως ο μηχανικός της ταχύτητας, αυτός που έφτασε την τέλεια μηχανή στην τελειότητα.

Ο Φερνάντο Αλόνσο θα μείνει ως ο πολεμιστής της πίστας,  αυτός που δεν χρειάστηκε ποτέ την τελειότητα για να νικήσει.

Δύο μοίρες που δεν συγκρούστηκαν όσο θα θέλαμε, αλλά όταν το έκαναν, έμοιαζε με συνάντηση τιτάνων.

Η Formula 1 δεν είναι απλώς ποιος πήρε τους περισσότερους τίτλους. Είναι ποιος ένιωσε την πίστα. Ποιος άφησε κάτι παραπάνω από στατιστικά αλλά άφησε  μια ιστορία.

Και οι δύο άφησαν. Ο Φέτελ με την τελειότητα. Ο Αλόνσο με την επιμονή.

Σαν δύο όψεις του ίδιου θρύλου.

Εσύ μπορεί να διαλέξεις ποια ιστορία σου αρέσει περισσότερο, αλλά μπορείς να διαλέξεις και τις 2.