Ο ήλιος είχε ήδη δύσει πάνω από το Μαρανέλο. Οι κόκκινες στολές είχαν διπλωθεί και φυλαχτεί. Ο Michael Schumacher είχε αποχωρήσει από τη Formula 1 το 2006, σαν βασιλιάς που κατέβηκε από τον θρόνο του.
Οι τίτλοι του, επτά. Οι νίκες του 91. Το όνομά του είχε γραφτεί ήδη στην αιωνιότητα.
Κι όμως, τρία χρόνια αργότερα, εκείνος ξαναφόρεσε τη φόρμα. Όχι την κόκκινη. Την ασημι.
Το 2010, η Mercedes, που κάποτε τον ανέδειξε στις μικρές κατηγορίες, του ζήτησε να ηγηθεί ενός νέου ονείρου. Δεν ήταν πια ο αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος ήταν ένας άνδρας 41 ετών, με ρυτίδες στα μάτια του και με καρδιά που έκαιγε ακόμα σαν μοτέρ V10.
«Δεν γύρισα για να αποδείξω ποιος είμαι», είπε σε μια σπάνια στιγμή ειλικρίνειας στους δημοσιογράφους. «Γύρισα γιατί δεν μπορώ να ζω χωρίς αυτό.»
Οι αγώνες δεν του χαρίστηκαν. Ο νεαρός teammate του, ο Nico Rosberg, ήταν πολύ γρήγορος, πεινασμένος, τολμηρός.
Ο Schumacher πάλευε με ένα μονοθέσιο που δεν υπάκουε σαν εκείνα της Ferrari. Οι πίστες είχαν αλλάξει. Οι κανόνες είχαν αλλάξει. Η εποχή είχε αλλάξει.
Κι όμως, κάθε φορά που κατέβαινε από το μονοθέσιο, χαμογελούσε.
Ήταν παράξενο να βλέπεις έναν θρύλο να χάνει, αλλά πιο παράξενο ήταν ότι έμοιαζε ευτυχισμένος. Στο γκαράζ, δεν μιλούσε σαν πρώην πρωταθλητής, αλλά σαν μηχανικός. Ανέλυε δεδομένα, έδινε οδηγίες, ενθάρρυνε τους νέους μηχανικούς. Δεν κυνηγούσε τη δόξα. Έχτιζε το μέλλον.
Το 2012, στο Μονακό, ο χρόνος γύρισε για λίγο πίσω.
Ο Schumacher έκανε τον ταχύτερο γύρο στις κατατακτήριες, pole position.
Όπως τότε. Σαν να φώναζε στον κόσμο: Είμαι ακόμα εδώ. Μια ποινή τον έριξε πίσω στην εκκίνηση, αλλά η στιγμή είχε ήδη γραφτεί.
Και μετά ήρθε η Βαλένθια. Ένας χαοτικός αγώνας, και ξαφνικά, ένα βάθρο. Ο Michael ανέβηκε τρίτος, με το κράνος στο χέρι και τα μάτια του γεμάτα δάκρυα. Ήταν το 155ο βάθρο της καριέρας του. Και το τελευταίο.
Λίγους μήνες μετά, ανακοίνωσε πως αποχωρεί. Αυτή τη φορά για πάντα.
Ο Michael Schumacher στη Mercedes δεν ήταν ο αήττητος θεός των '00s. Ήταν ο θνητός.
Ο άνθρωπος. Εκείνος που δούλεψε δίπλα σε μηχανικούς, δίδαξε νεαρούς οδηγούς και βοήθησε να στηθεί ο μηχανισμός που λίγα χρόνια αργότερα θα γινόταν η κυρίαρχη δύναμη της Formula 1.
Ο τελευταίος του γύρος δεν είχε καρό σημαία. Είχε σιωπή. Αλλά εκεί, στην καρδιά κάθε οπαδού που τον παρακολούθησε να γυρίζει ξανά στο cockpit, ο Michael δεν έφυγε ποτέ.
Comments