Η Επιστροφή του Πρωταθλητή
(1977 – Η χρονιά της εκδίκησης)
Ο χειμώνας του 1976 ήταν σκοτεινός.
Όχι λόγω του καιρού, αλλά επειδή μέσα του ο Νίκι Λάουντα έδινε μια μάχη πιο σιωπηλή κι απ’ την προηγούμενη.
Όλοι μιλούσαν για το ατύχημα. Για τα εγκαύματα.
Για το πόσο θαρραλέος ήταν που γύρισε.
Μα ο ίδιος δεν ήθελε να τον θυμούνται ως επιζώντα.
Ήθελε να τον θυμούνται ως πρωταθλητή.
Η σεζόν του 1977 ξεκίνησε με σκεπτικισμό. Ήταν άραγε ο ίδιος οδηγός;
Είχε μείνει τίποτα από την ακρίβεια, τη νηφαλιότητα, τη φλόγα του Νίκι;
Η απάντηση δεν άργησε να έρθει.
Από τις πρώτες κούρσες, ο Λάουντα οδηγούσε σαν ρομπότ με ψυχή.
Υπολογιστικός, απόλυτος, σχεδόν ψυχρός.
Μα κάτω απ’ την ψυχρότητα, έβραζε, το πείσμα του ανθρώπου που δεν δέχεται να μείνει μισοτελειωμένος.
Ο Τζέιμς Χαντ, ο φίλος και αντίπαλός του, έλαμπε λιγότερο.
Η Ferrari φέτος ήταν στρωμένη για τον Νίκι. Δεν ήταν εύκολα τα Grand Prix, τίποτα δεν ήταν πια εύκολο.
Τα χέρια του μάτωναν κάτω απ’ τα γάντια.
Η μάσκα του προσώπου του, σημαδεμένη, προκαλούσε αμηχανία σε όσους τον κοιτούσαν. Μα στην πίστα, δεν χωρούσε ίχνος οίκτου.
Γκραν Πρι το ένα μετά το άλλο, βαθμός μετά τον άλλο.
Στην πίστα της Αμερικής, στο Γουότκινς Γκλεν, έρχεται η στιγμή, ο τίτλος είναι πια δικός του. Παγκόσμιος Πρωταθλητής, για δεύτερη φορά.
Τι κάνει τότε ο Λάουντα;
Αφήνει τη Ferrari πριν τελειώσει η σεζόν.
Ήξερε ότι η ομάδα δεν στάθηκε στο πλευρό του όπως όφειλε το ’76.
Δεν συγχωρεί.
Δεν ξεχνά.
Φεύγει με το κεφάλι ψηλά και τον τίτλο στα χέρια, όχι ως οδηγός, αλλά ως βασιλιάς.
Για τον κόσμο ήταν η επιστροφή του ήρωα.
Για τον ίδιο, ήταν απλώς η εκδίκηση της λογικής, να ολοκληρώσει ό,τι άφησε μισό ανάμεσα στις φλόγες.
Comments