Ο Σεμπάστιαν Φέτελ, ο Tomislav Leko και το ανθρώπινο πρόσωπο της Formula 1
Ο Οκτώβριος του 2011 βρίσκει τον Σεμπάστιαν Φέτελ στο απόγειο της καριέρας του. Στα 24 του χρόνια, οδηγεί για τη Red Bull Racing και κυριαρχεί στο πρωτάθλημα. Έχει ήδη καταρρίψει ρεκόρ, έχει θέσει νέα στάνταρ απόδοσης και η πορεία του μοιάζει ασταμάτητη. Όμως, πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας και τις σαμπάνιες, αυτή η χρονιά κουβαλά έναν βαρύ αποχαιρετισμό.
Λίγες εβδομάδες πριν το Grand Prix της Ιαπωνίας, η Red Bull χάνει έναν από τους «αόρατους ήρωές» της: τον Tomislav Leko, μέλος της τεχνικής ομάδας. Ο Tomislav δεν ήταν οδηγός, ούτε διευθυντής. Ήταν ένας από τους πολλούς ανθρώπους που εργάζονται ακούραστα στο παρασκήνιο για να φτάσει το μονοθέσιο στην κορυφή. Ήταν φίλος, συνοδοιπόρος, ψυχή της ομάδας.
Η είδηση του θανάτου του βύθισε την ομάδα σε θλίψη. Όμως ο Φέτελ, πάντα ευαίσθητος και κοντά στους ανθρώπους που τον στηρίζουν, δεν το ξέχασε. Ο ίδιος είχε πει τότε:
«Χάσαμε έναν από τους δικούς μας. Από αυτούς που δεν φαίνονται, αλλά χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα ήταν δυνατό.»
🇯🇵 Suzuka, 9 Οκτωβρίου 2011 – Μια νίκη διαφορετική
Η Ιαπωνία ήταν ο προτελευταίος σταθμός του τίτλου. Ο Φέτελ δεν χρειαζόταν νίκη – μια τρίτη θέση ήταν αρκετή για να στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Κι όμως, η ένταση, η συγκέντρωση και η βαρύτητα της στιγμής ήταν τεράστια.
Τερματίζει τρίτος, πίσω από τον Button και τον Alonso. Στο βάθρο είναι ήρεμος. Δεν φωνάζει. Δεν κάνει τις γνωστές χειρονομίες ενθουσιασμού. Κρατάει το τρόπαιο, χαμογελά ελαφρά, και σηκώνει το βλέμμα ψηλά. Όχι προς το κοινό, αλλά προς τον ουρανό. Ήταν η στιγμή του – μα και η στιγμή του Tomislav.
Μετά τον αγώνα, αφιερώνει δημόσια τον τίτλο στον εκλιπόντα φίλο και συνεργάτη του.
«Αυτό το πρωτάθλημα είναι για τον Tomislav. Για όλους αυτούς που μας στηρίζουν πίσω από τα φώτα. Χωρίς εκείνους, τίποτα δεν θα είχε σημασία.»
👥 Η σιωπηλή ομάδα πίσω από το μεγαλείο
Η Red Bull Racing τίμησε τον Leko με τον πιο λιτό, αλλά ουσιαστικό τρόπο: σιωπή. Στο γκαράζ της ομάδας, χωρίς κάμερες ή δημοσιότητα, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή από όλη την ομάδα. Μια στιγμή βαθιάς συλλογικής συγκίνησης.
Αυτή η χειρονομία –μαζί με τη στάση του Φέτελ– αποκάλυψε την αθέατη πλευρά της Formula 1: το πάθος, την αφοσίωση, τη συναδελφικότητα. Πέρα από τις ταχύτητες και τα ρεκόρ, η F1 είναι πρώτα και κύρια μια ανθρώπινη ιστορία.
🔧 Η μνήμη ως καύσιμο
Ο Σεμπάστιαν Φέτελ δεν ξέχασε ποτέ τον Leko. Όπως δεν ξεχνιούνται ποτέ όσοι εργάζονται αθόρυβα, αλλά καθοριστικά. Η μνήμη, για τους μεγάλους οδηγούς, γίνεται συχνά η αθέατη δύναμη πίσω από τα σπουδαιότερα τους κατορθώματα.
Η κατάκτηση του τίτλου του 2011 ήταν ταν ένα βήμα ωριμότητας, μια νίκη της σιωπής. Και μια υπενθύμιση πως ακόμα και στο πιο φανταχτερό σπορ του κόσμου, η μεγαλύτερη δύναμη είναι η ανθρώπινη σύνδεση.
Comments